Mali

Mali is one of the most exciting destinations in West Africa. At its heart is the River Niger, which winds through vast areas of Sahelian landscape, linking the fabled city of Timbuktu with the capital, Bamako
Explore Dogon cliff villages and the famous mosque at Djenné in a country enlivened by colourful markets and energetic music.
This guide acquaints readers wiht every aspect of travel in this seldom-visited country, and introduces them to some of the most amicable people in Africa.
"I ni sè - Welcome!"

A general road map of Mali with a place name index and distance chart.
Includes basic street map of Bamako.

This new field guide uses all of the plates from Birds of Western Africa, with a concise, authoritative text on facing pages, to create a conveniently-sized, lightweight field reference covering all 1285 species found in the region.
The book also has an updated colour distribution map for each species, conveniently placed on interleaved pages within the colour plates. A number of new images have been painted for this new field guide and several of the plates have been replaced.
This is the first comprehensive field guide to cover the birds of this exciting region, and will enable birders to identify any species found in any of the countries covered.
Birds of Western Africa (Helm, 2001) was the first single-volume guide to cover all species of this region, which comprises all countries from Senegal and southern Mauritania east to Chad and the Central African Republic and south to Congo.

The Dogon, a tribe in West Africa, are believed to be of Egyptian descent. After living in Libya for a time, they settled in Mali, West Africa, bringing with them astronomy legends dating from before 3200 BCE.
In the late 1940s, four of their priests told two French anthropologists (Marcel Griaule and Germaine Dieterlen) of a secret Dogon myths about the star Sirius (8.6 light years from the earth). The priests said that Sirius had a companion star that was invisible to the human eye. They also stated that the star moved in a 50-year elliptical orbit around Sirius, that it was small and incredibly heavy, and that it rotated on its axis.
All these things happen to be true. But what makes this so remarkable is that the companion star of Sirius, called Sirius B, was first photographed in 1970. While people began to suspect its existence around 1844, it was not seen through a telescope until 1862 -- and even then its great density was not known or understood until the early decades of the twentieth century. The Dogon beliefs, on the other hand, were supposedly thousands of years old.
The Dogon name for Sirius B (Po Tolo) consists of the word for star (tolo) and the name of the smallest seed known to them (po). By this name they describe the star's smallness -- it is, they say, "the smallest thing there is." They also claim that it is "the heaviest star" and white. The Dogon thus attribute to Sirius B its three principal properties as a white dwarf: small, heavy, white.
Even if these people had somehow seen Western astronomy textbooks, they could not have known about Sirius B. Also puzzling was their knowledge of the rotations and orbits of planets in our solar system and of the four major moons of Jupiter and the rings of Saturn. How did they learn all this? Dogon folklore says that this knowledge came from unearthly sources.
The Dogon tell the legend of the Nommos, awful-looking beings who arrived in a vessel along with fire and thunder. The Nommos, who could live on land but dwelled mostly in the sea, were part fish, like merfolk (mermaids and mermen). Similar creatures have been noted in other ancient civilizations -- Babylonia’s Oannes, Acadia’s Ea, Sumer’s Enki, and Egypt’s goddess Isis. It was from the Nommos that the Dogon claimed their knowledge of the heavens.
The Dogon also claimed that a third star (Emme Ya) existed in the Sirius system. Larger and lighter than Sirius B, this star revolved around Sirius as well. And around it orbited a planet from which the Nommos came.
Although Robert K.G. Temple’s book The Sirius Mystery was taken more seriously than many other ancient-astronaut writings when it was first published in 1977, it met with some bad luck; it was criticized by two important science figures, writer Ian Ridpath and celebrity-astronomer Carl Sagan. From that point on, many felt that it did not get the kind of consideration that its well-laid case deserved.
Ridpath and Sagan had their own simple explanation for the Sirius mystery: the Dogon got their supposedly ancient knowledge of the heavens from modern informants. They asserted that Westerners had probably discussed astronomy with Dogon priests, who quickly added this new information to the older folklore. French anthropologist Germaine Dieterlen, who had lived among the Dogon for most of her life and whose writings on their astronomy myths had caught Temple’s attention in the first place, called this idea "absurd" when asked about it by a reporter for BBC-TV’s Horizon program. Then she displayed for the show’s audience a Dogon object crafted 400 years earlier, which clearly indicated Sirius and its companion stars.
Despite the criticism, Temple continued to defend his position. He pointed out that some of the information, like that concerning the superweight of Sirius B, was only a few years old when anthropologists first collected it from the Dogon in 1931. Temple wondered why Western astronomers would rush to far-off Mali to share their new astronomical knowledge with Dogon priests. And how, in two or three years’ time, could this information then filter down through the entire Dogon and surrounding cultures of over two million people and show up in hundreds of thousands of objects, woven blankets, carved statues, and more?
These reasonable questions brought no response from Ridpath, Sagan, and other Temple critics. Whenever a writer or an article or book would report that the Dogon’s Sirius beliefs came from modern informants, Temple would respond with a point-by-point account that argued otherwise. But his comments were simply ignored.
Now there are other factors that cast serious doubt on the Dogon’s story. So far no third star has been detected in the Sirius system. And for scientists who search for evidence of intelligent life in the universe, Sirius has never been on their list of places to look.
Still, Temple raised serious questions about the Dogon’s Sirius beliefs. Two decades after the publication of The Sirius Mystery, the book was been nearly forgotten (it has since been reprinted).

Yet the puzzle of the Dogon’s remarkable astronomical knowledge remains.

Mali, een Westafrikaanse staat, is een schepping van het Franse kolonialisme. In 1920 werden de grenzen van Frans-Soedan, zoals Mali toen werd genoemd, vastgelegd en als Mali verwierf het in 1960 zijn zelfstandigheid. De naam verwijst naar één van de grote rijken die in de middeleeuwen in West-Afrika tot bloei zijn gekomen.
Zoals zoveel Afrikaanse landen bestaat Mali uit een conglomeraat van volken. De Islam fungeert als bindend element. Ongeveer 90% van de bevolking hangt deze religie aan. Dit heeft toch niet kunnen voorkomen dat de in het noorden levende nomadische blanke Toeareg zich na lange strijd schoorvoetend heeft neergelegd bij de overheersing van de zwarte bevolking uit het zuiden die in de meerderheid is.
Mali is één van de Sahellanden die het zwaarste getroffen zijn door diverse hongersnoden. In 5 hoofdstukken geeft de auteur een beschrijving van land en volk met de nadruk op de recente economische, sociale, politieke en culturele ontwikkelingen.
In een soort bijlage worden feiten en cijfers vermeld over de geografie, de bevolking, de geschiedenis en de politiek alsmede over de relatie van Mali met Nederland en België.
Uitslaande kaart, zwart-witte en kleurenfoto's.

Met alle zintuigen aan, op maximaal volume, beschrijft Jan Kees van de Werk in Sahara, stad en savanne zijn indrukken tijdens een maandenlange reis door Mali en Niger.
Er bestond nog geen boek waarin zich zo beeldend van dag tot dag het lokale West-Afrikaanse leven voor de lezer ontvouwt, mondeling overgeleverde verhalen, gedichten, liederen en spreekwoorden over de bladzijden dansen.
Vraagstukken over de zin en onzin van ontwikkelingshulp gaat hij daarbij niet uit de weg. Als voorbeeld voor de buitenlandse hulpverlening is gekozen voor de Nederlandse ontwikkelingsorganisatie SNV.
Sahara, stad en savanne is een boek vol literaire luister, geuren, kleuren en geluiden. De lezer wordt meegevoerd naar stoffige steden en droge dorpen waar dromedarissen door zandstraten dwalen, glinsterende plakken zout verkocht worden, tabaksbladeren tot poeder gestampt, indigo stoffen in de warme wind wapperen en runderen midden op straat traag de zon herkauwen.
Dubbeltalent Jan Kees van de Werk (dichter, schrijver en fotograaf) schreef en publiceerde meerdere boeken en dichtbundels over Afrika, waaronder De karavaan van de verbeelding en Kaurischelpen en Kamelen.

In Mali blues reist Lieve Joris van Senegal via Mauretanië naar Mali, landen die getroffen zijn door droogte, rebellenopstanden en etnische conflicten. Maar de Afrikanen die zij onderweg ontmoet zijn overlevers, die met enige vernuft traditie, magie en moderniteit combineren.
In het stadje Podor aan de rivier de Senegal houdt Amadou nachtelijke demonstraties voor betere tv-beelden.
De vader van de Malinese filmmaker Abderrahmane Sissako heeft zich na een leven als topambtenaar teruggetrokken in zijn geboortedorp om rijst te verbouwen.
En dan is er de Mauretaanse Sass, die in Parijs sociologie heeft gestudeerd maar geboren is in een tent en er niet in slaagt aan zijn nomadische achtergrond te ontsnappen.
Al deze personages beseffen dat ze niet langer op hun machthebbers hoeven te rekenen, dat niemand iets voor hen zal doen als zij er niet zelf voor vechten. Bij die strijd leggen ze een grote persoonlijke moed en humor aan den dag.
Hoogtepunt in deze bundel is het schrijnende verhaal van de Malinese zanger Boubacar Traoré, die na een korte succesperiode in zijn jonge jaren, in de vergetelheid raakte en nu opnieuw furore maakt.
Mali blues inspireerde de Zwitserse cineast Jacques Sarasin tot de film Je chanterai pour toi.

DE BOOT NAAR TIMBOEKTOE is een persoonlijk verslag van het grote avontuur dat Afrika heet en een liefdesverklaring aan zijn bewoners.
Ton van der Lee ontmoet Cinto, de smokkelaar uit Angola die rijk denkt te worden op Zanzibar; Khadidja, het Malinese meisje dat moet trouwen omdat ze wordt geslagen door haar stiefvader; en Badi, de Toeareg-rebel uit de Sahara die de dood van zijn broer - veroorzaakt door militairen - wil wreken.
Ton van der Lee reisde door Afrika en stapte binnen in de levens van een bonte stoet Afrikanen. Hij maakt de lezer deelgenoot van hun avonturen. De mensen die hij onderweg ontmoet, beschrijft hij met humor, liefde en respect.
Zijn verhalen geven daarnaast een goed beeld van een groot aantal Afrikaanse landen: van de cultuur, de geschiedenis en de natuur. De boot naar Timboektoe is hiermee niet alleen een caleidoscoop van het huidige Afrika en zijn bewoners, maar ook een gids voor mensen die meer over het continent te weten willen komen.
Net als in zijn vorige boeken is Ton van der Lee ook nu weer prominent als hoofdpersoon aanwezig: een reiziger en een avonturier die op zoek is naar de spiritualiteit en het hart van Afrika.

'...De reis verliep traag en ze waren nog ver van de stad, het grote geld en de mooie meiden...'
Tijdens een groot huwelijksfeest wordt de lezer deelgenoot van een bloederige, wilde dans van de Peulh. In een moeizaam tot stand gekomen hotel in het Dogongebied brengt hij de nacht door, nog lang nagenietend van het opzwepende ritme van de djembé's van het orkest. Hij maakt kennis met de chef de village en met een bizarre grote 'Chef'.
Reisgenoten is een magische en erotische reis in verhalen. Het is een fascinerende reis, die begint in de woestijn, heet en voluptueus als een gevaarlijke vrouw, en eindigt in een dorp aan de voet van een steile rotswand.

Hans Taal woonde en werkte jarenlang in Mali. Hij observeerde de Afrikaanse maatschappij van binnenuit. Zijn verhalen zijn even muzikaal als de Afrikaanse muziek waar hij zich mee bezighield.

De vloek van Afrodite is een moorddadige geschiedenis met een dubbele bodem. Het verhaal barst los als een onweersbui boven een bouwvallige woning, maar al snel sijpelt de bevrijdende regen van de humor en de erotiek door de kieren naar binnen.

Bob, de hoofdrolspeler in deze roman, is een welgestelde Nederlandse ondernemer die zich in Mali vestigt en er een hotel bouwt in een toeristisch stukje binnenland. Hij raakt verliefd op een stadse schone, die weigert in het primitieve hotel te gaan wonen. Hij vindt een manager, die hem echter bedriegt. Bob vindt andere liefdes, die hem handen vol geld kosten. Bob bouwt nog een hotel, in de hoofdstad Bamako, waar hij het ook niet redt. Zijn liefdesleven verandert in een nachtmerrie, zijn hotels gaan op de fles, in zijn persoonlijk leven wordt hij bedreigd, soms ook fysiek.
Door de roman heen speelt nog een historie, die van de man in Amsterdam. Een dramatisch geschreven boek over het menselijke en culturele conflict van een westers denkende en handelende man in een authentieke Afrikaanse context.

Het collectieve drama van de geschiedenis en de individuele tragedie van de mens zijn in dit epos op meesterlijke wijze op elkaar betrokken.

Dit epos mag nu reeds een meesterwerk worden genoemd. Het beschrijft de geschiedenis van de ondergang van het Bambara rijk in het huidige Mali in de negentiende eeuw.
In Segou, de hoofdstad, zetelt de Bambara koning met zijn hof. In een van zijn vertrouwelingen, Dousika Traore, plaatst de auteur de geschiedenis.
Een zoon wordt als slaaf verkocht naar Brazilie. Hij komt later terug en zwerft door West-Afrika. Een andere zoon bekeert zich tot de islam, studeert aan de universiteit van Timboektoe, maar realiseert zich ten slotte dat hij in zijn hart een Bambara is. Weer een andere zoon gaat in de Transsahara-handel. Het conflict tussen landbouwers en veeboeren, tussen islam en eigen Afrikaanse religie, tussen Afrika en Europa, dit alles wordt op magistrale wijze verteld in deze roman.